Het bevrijdende aan een Camino wandelen is dat je verantwoordelijkheden heel erg beperkt zijn. Je moet niet aan tien dingen tegelijk denken: inkopen doen, feestjes plannen, deadlines, enzovoort. Eigenlijk is er maar één ding echt belangrijk om als pelgrim over de Camino te gaan: “blijven stappen”. Op een manier vervangt deze mantra de iets meer zweverige versie “adem in — adem uit”. Het is gewoon wat je de hele dag doet, en al de rest komt dan wel. Blijven ademen en blijven stappen; de rest is optioneel.
Mantra: Blijven stappen, blijven stappen…
Voor de fans van Pixar, de mantra “Just keep walking” klinkt zoals Dory het zegt in de film “Finding Nemo”: Just keep swimming (blijven zwemmen). Op de Camino wordt dit dan: Just keep walking of blijven stappen! Het enige commitment dat ik tegenover mezelf neem bij mijn Camino is om elke dag uit bed te komen en te beginnen wandelen. Want zolang je maar blijft stappen, geraak je zeker in Santiago. Al is het maar tien of zelfs maar vijf kilometer per dag. Voor sommige mensen voelt deze mantra aan als een dwang om te presteren. Voor mij is het net omgekeerd; de mantra werkt bevrijdend. Door te concentreren op “blijven stappen”, worden alle andere verantwoordelijkheden ondergeschikt en zelfs optioneel. Alle dagelijkse taken van thuis zijn opgeschort en zelfs de dingen die je op de Camino doet zijn ondergeschikt aan het stappen.
Ontbijt? Optioneel. Als je om 7u begint te wandelen en je wandelt eerst twee uur, heb je nog steeds je ochtendkoffie om 9u.
Albergue vinden? Niet noodzakelijk. Als je echt niets vind, kan je aankloppen bij een boer of kamperen in het bos.
Je voeten verzorgen? Volledig je eigen keuze. Als je kiest om jezelf te verwaarlozen zal je gewoon op de blaren moeten lopen. Letterlijk dan.
Sommige mensen nemen wel eens een toeristisch dagje. Ze blijven dan twee nachten op dezelfde plaats, bijvoorbeeld om een grote stad (zoals Bilbao of León) te bezoeken. In mijn ogen ben je die ene dag geen pelgrim, maar een toerist. Dat is ook goed, als dat je keuze is. Daarna kan je je mantra weer opnemen. Blijven stappen, blijven stappen!
Blijven stappen; dat is wat ik deed tijdens mijn pelgrimstocht. Ik voelde me bevrijd doordat ik één verplichting op me nam, niet meer en niet minder. Deze wijsheid mee naar huis nemen is een heel ander verhaal. In- en uitademen doe ik nog steeds. Wandelen ook. Soms. Korte stukjes van een uurtje of soms zelfs van drie uurtjes. Verder sta ik elke morgen op, maar na het ochtendritueel weet ik vaak niet wat ik nog moet doen. Ik ben er na vier maanden nog steeds niet in geslaagd om de houvast die de Camino me gaf ook thuis terug te vinden. Zolang ik geen manier van “stappen” vind, blijf ik maar bij die andere mantra: adem in — adem uit.
DerHans04 • CC BY-SA 3.0
