El Camino, het Pad, the Way, de Tao. Allemaal verschillende woorden voor hetzelfde. En de Weg naar Santiago is vol met symboliek, vol met rituelen en vol met mantra’s en wijsheden. Eén daarvan is:
In het leven zijn we allemaal Pelgrims. Enkel de pelgrims van Sint Jacob [Santiago] weten waar ze naartoe aan het gaan zijn.
De eerste keer dat ik dat hoorde vond ik het een leuke spreuk om in boekjes te drukken. Ik deed er wat lacherig over. Toch… er zit een diepere waarheid in.
‘s Morgens aan het ontbijt vragen pelgrims vaak aan mekaar wat de plannen voor vandaag zijn. Hoe ver wil je wandelen? In welk stadje wil je vanavond geraken? Meestal had ik geen vaste plannen: “Misschien wandel ik tot Getaria, of als ik eerder wil stoppen tot Zarautz, of als ik verder wil wandelen tot Zumala…”
Wanneer mijn mede-pelgrims vroegen “Where are you going today?” was mijn antwoord steevast: “I’m going west.” Dat was niet bedoeld als grapje of als manier om hun vraag te ontwijken. Ik had elke dag hetzelfde duidelijk onduidelijk doel: verder naar het westen wandelen. Just keep walking; blijven stappen. Achteraf heb ik ontdekt dat ook in Chinees Boeddhisme de pelgrimstocht naar het westen een zoektocht is naar verlichting, naar wijsheid.
Die constante tocht naar het westen had zelfs een fysiek effect op mijn lichaam. Mijn linker hand was droog en ruw omdat die kant constant naar het zuiden gericht was. Zelfs in het najaar is de Spaanse zon sterk genoeg om mijn twee handen verschillend te bruinen.
Op de Camino weet je perfect wat je moet doen om dichter bij je doel te geraken. Je moet gewoon elke dag verder naar het westen wandelen. Zo kom je vanzelf in Santiago en uiteindelijk in Finisterre, het einde van de wereld en het einde van de pelgrimstocht. Westelijker dan dat eindpunt is er enkel de onmetelijke oceaan.
Naar het westen wandelen, dat geeft rust en zekerheid. Dat is een comfort dat ik vóór mijn pelgrimstocht al jaren niet gekend had. Elke dag was ik onzeker over wat de beste actie zou zijn om vooruit te komen. En bij elke taak twijfelde ik of dat wel de allerbeste investering van mijn tijd was. Ik heb veel moeite gedaan om die keuzestress en die onzekerheid verborgen te houden voor de mensen rondom mij. Tegelijk heeft dat mijn ziel voor een stuk verteerd. Er gaat een rust vanuit als je elke dag weet wat je te doen staat, als je weet wat je van jezelf verwacht, als je elke dag tevreden bent met de kilometers die je hebt afgelegd.
In de maanden na mijn Camino, tijdens de donkere wintermaanden zit ik thuis, nog steeds op zoek naar een doel. Diezelfde doelgerichtheid en zekerheid die ik op de Camino had, had ik nog niet teruggevonden, en dat deed pijn. Pas een half jaar na mijn terugkomst uit Spanje lukt het om weer een doel te geven aan mijn dagen.
—
Ergens langs de kust van Asturias hoorde ik een koppel overleggen. “Zijn we nog op de juiste weg?” – “Ja natuurlijk zitten we op de juiste weg. De zee is rechts van ons en de bergen zijn links van ons, dus dan zijn we in de richting van Santiago aan het wandelen.” Zo eenvoudig kan het leven dus zijn. De Pelgrims van Sint Jacob weten waar ze naartoe gaan.

Door Pippin Wellhead.